On the road

[vrij 7/7 tot ma 11/7]

Hello again, we wilde jullie niet overspoelen met een te lang blog, dus hebben het maar even in stukjes geplakt! We zijn ondertussen al bijna twee weken onderweg en dit is nu ons vierde blog over het Zuidereiland. In onze vorige blog hebben we jullie met een spannende cliff hanger achter gelaten, want wat kwam er na die leuke bioscoopervaring van donderdagavond? Lees hieronder het vervolg van onze reis! 

De late filmavond hebben we een klein beetje moeten bekopen met een wekker die niet afging de volgende ochtend. Waarschijnlijk vanwege de kou (er zat zelfs ijs op de binnenkant van onze ramen!!) was Bas z’n telefoon uitgevallen, maar we werden gelukkig enigszins op tijd wakker om ons dagschema nog aan te houden. Met een beetje pijn in ons hart hebben we Wanaka achter ons gelaten en zijn we onze reis vervolgt richting Fox Glacier. De route hierheen was vol met plekjes waar je kleine hikes kon doen en we zijn dan ook een paar keer gestopt om van helder blauw water en watervallen te genieten. Rond een uurtje of drie waren we in Fox Glacier aangekomen en gingen we op zoek naar Lake Matheson. Ook dit was een mooi ‘mirror lake’ waarin je goed de weerspiegelingen kon zien van de twee hoogste bergen van NZ: Mt. Cook en Mt. Tasman. Helaas voor ons stond er een klein zuchtje wind over het meer, dus konden wij geen perfecte weerspiegeling zien. Toch was het een  heerlijke, benenstrekkende wandeling rondom het meer met leuke uitzichtpuntjes, wat zeker werd gewaardeerd na 3 uur in de auto te hebben gezeten. Na deze wandeling zijn we het laatste halve uurtje doorgereden naar Franz Josef Glacier, waar Wouter een  goede camping had gevonden. Dat is toch ook nog wat hoor, om een “goede” plaats te vinden voor een overnachting, met niet te koude douche gebouwtjes en enigszins normale keukens. Het enige wat we kunnen zeggen is dat we misschien niet iedere dag tussen de druppels van een douche heen springen.

Zaterdagochtend werden we wakker met regen, wat gelukkig de rest van de dag heeft aangehouden. Super leuk als je een gletsjer wilt bekijken, want je ziet dus helemaal niets als er regenwolken boven hangen. Positieve Hollanders die we zijn, zijn we toch de ‘valley walk’ naar de FJ Glacier afgelopen, om op het eindpunt niet eens de bovenkant van de gletsjer van de lucht te kunnen onderscheiden. Eenmaal terug bij de auto had onze regenkleding het toch wel enigszins opgeven en hadden we hier en daar natte plekken op sokken en truien. Na een onhandige omkleedpartij in ons autohuis (en een poging gedaan te hebben alle kleding zo uit te leggen dat het een beetje kon drogen) zijn we onze weg vervolgd naar de volgende bestemming: Greymouth. Onderweg zouden we nog langs Hokitika komen, waar een mooie “gorge” te bezichtigen was. Even ter verduidelijking (misschien is dat niet op de foto’s te zien): een gorge is een kloof of ravijn die steil is uitgesneden door erosie en waar vaak een stroom water doorheen stroomt. Zoals jullie horen (lezen), hebben we niet alleen maar lol, maar we leren ook nog eens wat aardrijkskundig tijdens onze reis! Na het bewonderen van deze onwijs blauwe wateren, wat het toedoen is van “glacier flour”, oftewel gruis van gletsjer stenen, zijn we doorgereden naar Greymouth. Dit was nog een redelijk grote stad, die voor ons dienst deed als een handige in-between slaapplek en waar we boodschappen konden inslaan bij een normale supermarkt.

De volgende ochtend (zondag) zijn we verder langs de westkust naar boven gereden. Op ongeveer 40 minuten afstand van Greymouth ligt Punakaiki, wat jullie misschien niet veel zal zeggen. In Punakaiki liggen de wereldberoemde “Pancake Rocks”, wat jullie misschien ook niet al te veel zal zeggen. “Hoezo noemen ze het Pancake Rocks dan?” Omdat het op stapels en stapels (langwerpige) pannenkoeken lijkt! “Maar hoe komt het dan dat ze er zo uitzien?” horen we jullie denken. Nu zou het natuurlijk hartstikke leuk zijn als er nog zo’n interessante, aardrijkskundige uitleg komt, maar helaas. Geologen zelf weten niet eens zo goed hoe de Pancake Rocks hun vorm hebben gekregen, dus jammer voor jullie kunnen we jullie niet met deze informatie verrijken (aahh ☹). Na de Pancake Rocks zijn we een stukje verder gereden en hebben we de Truman Track gelopen, wat uitkwam bij een mooi stukje strand. Daarna zijn we nog een stuk noordelijker gereden en kwamen daar uit bij Cape Foulwind. Hier konden we een makkelijke hike doen langs de kust, die uitkwam bij een zeehonden kolonie. Dit was onwijs leuk om te zien, maar jammer genoeg is het niet zo goed vast te leggen op de foto. Grijze zeehonden op grijze stenen? Je kan nog beter “where’s Waldo?” spelen. Die avond hebben we geslapen in een plekje dat Murchinson heet, ook weer zo’n handige in-between spot voor onze volgende bestemming. We waren helemaal alleen op deze camping en de eigenaresse heeft ons nog een hoop tips gegeven over Abel Tasman NP en de Golden Bay area (waar we in ons volgende blog alles over zullen vertellen!).

Voor maandag stond er een hike van 5 uur op het programma, genaamd Mount Robert. Deze hike lag in het Nelson Lake NP en was nog een klein stukje rijden vanaf onze camping. Toen we om half 11 begonnen met lopen, scheen de zon volop. De route liep stijl omhoog, in het volle zonnetje, en we hebben dus maar gauw onze jassen en truien uitgedaan en zijn verder gelopen in een t-shirt. De winter is hier zo gek nog niet, zou je denken. Nu weten we ondertussen wel een beetje dat het weer in NZ net zo wispelturig is als een vrouwe (input van Bas en Wouter..) en toen we eenmaal op de top stonden van Mt. Robert kwam er een aardig ijzig windje om de hoek zetten. Een deel van het pad lag hier zelfs nog onder het ijs en nog geen kwartier later hebben we zelfs wat lichte sneeuw op onze muts gehad. Het had volgens ons totaal niets te maken met deze weersomstandigheden, maar 3 uur later stonden we alweer bij onze auto, onderaan de berg. Hier hebben we nog even geluncht en van het uitzicht genoten (het was ondertussen weer droog en het zonnetje kwam er een klein beetje bij kijken). Toen zijn we in de auto gestapt om richting het Abel Tasman National Park te rijden.

Wat we hier allemaal hebben en gaan meemaken, willen we jullie graag in ons volgende blog vertellen! Tot en met zaterdagochtend zullen we onze tijd vertoeven in het noordelijkste gedeelten van het Zuidereiland. Hierna gaan we richting Picton, zodat we daar zondag middag met de ferry naar Wellington kunnen. Maandag is het namelijk alweer tijd voor Wouter om naar huis te gaan (nouuu ☹) en moeten we hem dus ’s ochtends vroeg (herhaling: 4 uur ’s ochtends vroeg!) afzetten op het vliegveld. Hopelijk kunnen we jullie voor die tijd een update geven over het mooie Abel Tasman NP en de Golden Bay! Tot dan!